Zo'n 12 jaar geleden besloot ik een boekje te schrijven over mijn dochter Maud. Ik merkte dat ik het beu was om steeds maar weer opnieuw hetzelfde verhaal te moeten vertellen als er weer een nieuwe hulpverlener aan de deur stond. het ergste vond ik dat ik het verhaal emotieloos kon oprakelen. Dit was niet de manier waarop ik over mijn mooie, lieve maar vooral heel bijzondere dochter wilde spreken. Ook kwamen de jongens thuis met vriendjes die met open mond Maud aanstaarden.
* Het boekje moest een soort van handleiding worden voor hulpverleners omdat ik vaak merkte dat het saaie dossier dat er lag niet of nauwelijks werd gelezen. Dus wie was Maud, welke diagnose had ze, waarom liet ze bepaald gedrag zien en op welke wijze kon je haar helpen.
* Voor de vriendjes van haar broers een leuk boekje dat hun ouders konden voorlezen. Het moest dus in Jip en Janneke taal worden geschreven met leuke foto's erbij.
Tijdens het schrijven bleek het al snel een extra doel te bevatten en misschien wel het meest waardevolle. Ik werd "gedwongen" om alle gebeurtenissen van de afgelopen jaren letterlijk op een rijtje te zetten. Hierdoor werd ik ook weer geconfronteerd met de gedachten en emoties die ik destijds had en voelde. Vaak stond de doos tissues langs mijn laptop of moest ik het werk even aan de kant leggen om een pauze te nemen. Door hier bewust mee bezig te zijn kreeg ik meer inzicht in bepaalde gedachten en gevoelens en was het makkelijker om deze een plekje te geven. Elke nieuwe hulpverlener gaf ik aan het einde van de afspraak het boekje mee. Omdat het zo simpel geschreven was en voorzien was van leuke foto's werd het enthousiast ontvangen en gelezen. De complimenten die ik kreeg deden uiteraard ook goed. Ouders van vriendjes waren ook onder de indruk. Je wist precies wanneer het gelezen was omdat de vriendjes zich dan ook echt een expert waande aangaande Maud. Ze vonden het niet meer erg als Maud hun haren greep want Maud vond hun dan zo lief dat ze hem/haar zo dicht mogelijk tegen zich aan wilde trekken.
Het schrijven van dit boekje kosten me voorbereiding, tijd en vooral emotie. Heb ik dat ervoor over gehad?
JAZEKER!!!
Als het aan mij ligt zet iedereen zijn of haar levensverhaal op papier. het geeft inzicht in jezelf, zorgt ervoor dat je moeilijke dingen kunt verwerken, kunt lachen om kleine dingen die je misschien alweer vergeten was en het eindresultaat is een prachtig en uniek verhaal.
Reactie plaatsen
Reacties